Systemisch lichaamswerk
Alles heeft zijn plaats
het water van de rivier
de oevers ernaast.
– J. Kruit –
Iedereen op de plek waar hij hoort, geeft een diep evenwicht in het systeem
Wat is systemisch werk?
Systemisch werken is een methode die er vanuit gaat dat iedereen onderdeel is van systemen en we daarop mee resoneren. Er zijn verschillende soorten systemen, zoals het familiesysteem, werk, school/studie, land, maatschappij, cultuur en dergelijke.
Het systemisch werken gaat uit van een bepaalde grondorde. Wanneer iedereen op de juiste plek staat en erkend wordt kan de energie in het systeem vrij stromen. Wanneer deze grondordening verstoort raakt binnen het systeem ontstaan er dynamieken. Deze dynamieken maken dat we ons op een bepaalde manier gedragen, hoe we ons voelen, wat we doen en laten. De dynamieken hebben een onontkoombare invloed op het functioneren binnen jouw familiesysteem en in andere systemen en relaties waarvan je deel uit maakt. Zo ontstaan er thema’s en patronen die je in veel situaties tegen kunt komen.
Het systemisch werken geeft inzicht in deze dynamieken en de daaruit voortkomende belemmeringen, gedragingen, patronen e.d.. Met behulp van opstellingen (een ruimtelijke weergave van een systeem) worden de – onbewuste – dynamieken zichtbaar en met rituelen kan er verandering plaatsvinden en het evenwicht weer herstelt worden. Zo kom je steeds meer in verbinding met jezelf, kom je weer in je eigen kracht te staan en neem je verantwoordelijkheid voor jouw leven.
Het systemisch werken helpt om vanuit een ander perspectief te kijken naar wat je tegenkomt in het leven. Of het nu gaat over fysieke klachten, gevoelens die zich aandienen of thema’s in je leven die telkens terugkeren. Door de inzichten vanuit het systemisch werken kan er een ander perspectief ontstaan en openen zich nieuwe mogelijkheden.
Daar op je eigen plek vind je rust en laat je het jezelf
goed gaan en kan het leven weer ten volle geleefd worden
Systemisch werken bij InVerbinding
Bij InVerbinding wordt er systemisch gewerkt in de vorm van individuele begeleiding. Dit betekend dat er geen groepsopstellingen worden aangeboden waarbij gewerkt wordt met vraaginbrengers en representanten. Systemisch begeleiden wordt gedaan met opstellingen met vloerankers, tafelopstellingen met poppetjes, opstellingen in de natuur en systemisch lichaamswerk.
Voor wie?
Alhoewel onze familiegeschiedenis invloed heeft op wie we zijn en hoe we functioneren en het ons welzijn kan beïnvloeden, doordat bijvoorbeeld – ongewild – patronen en thema’s doorgegeven worden van generatie op generatie, beperken opstellingen zich niet tot het opstellen van familie. Er zijn verschillende vormen van opstellingen en tal van vraagstukken kunnen opgesteld worden. Of het nu gaat over het gezin van herkomst, werk, relaties, ziekte gezondheid en welzijn, thema’s die je aandacht trekken… opstellingen zijn bijna altijd mogelijk.
Met behulp van opstellingen kunnen eigen vragen, thema’s en klachten worden onderzocht. Het inzetten van opstellingen geeft veelal helderheid en inzicht en daarbij brengt het vaak ook innerlijk en op de laag van de ziel iets in beweging.
Er worden (enkele of meerdere) losse sessies systemisch werk aangeboden en net als bij een groepsopstelling neem je een vraag mee naar de sessie.
Werken met het Grote Veld en op de laag van de Ziel. Daar wordt het onzichtbare voelbaar en begrepen in de diepte van jouw wezen.
Systemisch werken via het lichaam
Het Roepen van de Ziel
Een verbijzondering van systemisch werken is het systemisch werken via het lichaam en het roepen van de ziel, een methode ontwikkeld door Connie van der Arend. Het systemisch werken via het lichaam en het roepen van de ziel is een combinatie van lichaamswerk en systemisch werk. Door te werken met het grote veld en aan te raken op de laag van de ziel kan energie als vanzelf in beweging komen. Het werkt diep door in het celgeheugen van het lijf en kan grote veranderingen teweeg brengen.
Wezenlijk contact en de ziel uitnodigen het lichaam weer te bewonen
Wanneer er geen of moeilijk contact is met het lichaam of delen in het lichaam, bewonen we ons lijf niet helemaal. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je iets hebt meegemaakt wat je niet goed hebt kunnen verwerken waardoor de ziel zich teruggetrokken heeft uit het lichaam. Ook herinneringen vanuit de jeugd of vanuit het familiesysteem zijn opgeslagen in het lichaam en hebben invloed op hoe jij jouw lijf bewoont. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je trauma’s of klachten meedraagt van jouw (voor)ouders, of dat je nog beweegt op herinneringen uit de jeugd. Dit is van invloed op jouw fysiek, emotioneel functioneren en welbevinden.
Vanuit systemisch perspectief kun je ervaren of dat wat je bij je draagt van persoonlijke aard is of dat je het draagt voor jouw familiesysteem.
Het roepen van de ziel en lichaamsgericht systemisch werken op de laag van de ziel helpt om weer thuis te komen en je lijf weer te bewonen. Liefdevol contact en aanraken biedt veiligheid om dat wat er is met compassie tegemoet te treden en te helen. Het nodigt je uit om vanuit het hier en nu blokkades te helen, energie weer te laten stromen en je eigen plek aan te nemen in jouw familiesysteem.
Ervaringsverhaal
Systemisch lichaamswerk
Een vrouw midden veertig ligt op de massagetafel. Met mijn handen die zacht aanraken en luisteren laat ik het stil zijn. In de stilte opent zich een veld van aandacht. Daar in die ruimte, in dat stille veld wordt voelbaar hoe ze zich al zo lang staande houdt, hard aan het werk is. Haar lijf koud en star geworden, alsof er een laagje ijs in zit.
In het stille veld borrelen woorden omhoog: hoe zou het zijn om… Met mijn handen die haar lijf aanraken is het voelbaar hoe haar lichaam reageert. Een taal zonder woorden. Erkenning voor hoe het is opent een nieuwe beweging. Ze hoeft niet meer zo hard haar best te doen, zich zo sterk te maken. Wanneer ze niet zo hard haar best doet kan er haar lijf delen, bewegen en het nieuwe ontvangen.
Meer woorden en zinnen borrelen uit de diepte op: “dit is jouw lijf, hier mag jij wonen.” Het lijf zo eerlijk in wat er gebeurt, zo helder voelbaar, de reactie is er gelijk. Een trilling, een verzachting, rust. De sluizen gaan open, beetje bij beetje. Ze stroomt haar lijf in steeds dieper en dieper. Ze wordt voller, gevuld met zichzelf. De vastgezette energie van anderen komt in beweging, het stroomt als modder de aarde in. “Zo hier woon ik” zegt ze zacht krachtig “dit is van mij”.
Maar niets komt zonder gelaagdheid. Schuldgevoelens komen omhoog. Ze maken een dam in de stroming. Uitspreken maakt bewust, het wordt zichtbaar, voelbaar. Het kleine meisje in haar voelt zich verantwoordelijk, schuldig aan het seksueel misbruik. De schuld mag haar lichaam uitstromen; terug naar diegene bij wie het hoort Daar lag en ligt nog steeds de verantwoordelijkheid. Zij was te klein om dat te dragen, om verantwoordelijk te zijn. De dam wordt gebroken, schuld en verantwoordelijkheid lopen haar lichaam uit en haar eigen kleur erin. Ze kan haar lijf weer bewonen; thuiskomen in zichzelf.
Ervaringsverhaal
Opstelling
Ze kan haar vader niet aankijken. Ze zit vast, ingeklemd tussen tafel en stoel. Zijn agressie vult de ruimte, vult haar lichaam. In haar buik draagt zij 88% van zijn last – alsof een blok cement zich daar genesteld heeft, zwaar en groeiend, wortelend in haar wezen. Er is nauwelijks ruimte voor haarzelf. En de ruimte die er is, wordt ingenomen door angst – een verstillende angst die haar doet verstijven, doet verdwijnen. Een oud patroon, vertrouwd terrein.
Toch, zodra aandacht en aanwezigheid er zijn – zacht, open en zonder oordeel – komt er iets in beweging. En in die beweging verschuift zij, letterlijk en innerlijk naar de plek van haar vader. Ze staat in zijn schoenen. Ze weet niet wat haar overkomt, maar haar hele systeem herkent dit: dit is hoe het altijd is geweest, hoe het nog steeds is.
Wanneer dat wat er ís er werkelijk mag zijn – zonder verzet, zonder moeten – ontstaat als vanzelf beweging. Een subtiele, bijna heilige verschuiving. Alsof een groter veld zich om ons heen opent, meedoet, meedraagt en haar voorzichtig begeleidt in het loslaten van wat niet van haar is. Haar lichaam begint te trillen, tranen komen, stromen. Het beeld van één zijn, haar vermenging met hem, valt uiteen. Twee afzonderlijke zielen worden weer zichtbaar. En daar, in die scheiding, verschijnt haar ziel. Geduldig wachtend tot zij haar intrede mag doen, het lichaam in.
Met tijd, vertrouwen en aanmoediging komt ze losser. Maar dan komt de angst. Ze kan mij niet meer aankijken, bang dat haar vader haar zal verlaten. Ze kijkt achterom en in de erkenning van het kinderlijke verlangen, die oerangst, kan het kind in haar voelen: hij blijft. Ze kan mij weer aankijken. ze stapt uit de schoenen van haar vader, beweegt naar haar eigen plek. Met de bedding van haar naam – uitgesproken, gehoord – en met mijn handen als poort, komt haar ziel dichterbij; laagje voor laagje zakt zij dieper haar lijf in, stroomt haar ziel naar binnen. Als een zachte fluistering die steeds voller klinkt komt zij thuis bij zichzelf. Haar vrouwelijkheid krijgt toestemming te bestaan, zij krijgt toestemming te bestaan. Samen kunnen ze landen in het leven nu.
Een paar weken later keert ze terug. Ze vertelt hoe de agressie verdwenen is. Niet dat ze niet meer boos wordt, maar de uitbarstingen, de scherpe rand, zijn weg. Wat overblijft is verwondering. Alsof ze zichzelf opnieuw moet leren kennen, haar contouren herontdekken, haar eigen kleuren kiezen.
Haar vrouwelijkheid vindt de weg. En tot haar eigen verbazing merkt ze dat ze anders kijkt naar mannen. “Zou ik dan toch op mannen vallen?” vraagt ze verward.
Aandacht vanuit het hart helpt om de pijn en het gemis
te nemen en onze bezieling weer toe te laten.
Systemisch lichaamswerk en opstellingen
Alles heeft zijn plaats
het water van de rivier
de oevers ernaast.
– J. Kruit –
Iedereen op de plek waar hij hoort, geeft een diep evenwicht in het systeem
Wat is systemisch werk?
Systemisch werken is een methode die er vanuit gaat dat iedereen onderdeel is van systemen en we daarop mee resoneren. Er zijn verschillende soorten systemen, zoals het familiesysteem, werk, school/studie, land, maatschappij, cultuur en dergelijke.
Het systemisch werken gaat uit van een bepaalde grondorde. Wanneer iedereen op de juiste plek staat en erkend wordt kan de energie in het systeem vrij stromen. Wanneer deze grondordening verstoort raakt binnen het systeem ontstaan er dynamieken. Deze dynamieken maken dat we ons op een bepaalde manier gedragen, hoe we ons voelen, wat we doen en laten. De dynamieken hebben een onontkoombare invloed op het functioneren binnen jouw familiesysteem en in andere systemen en relaties waarvan je deel uit maakt. Zo ontstaan er thema’s en patronen die je in veel situaties tegen kunt komen.
Het systemisch werken geeft inzicht in deze dynamieken en de daaruit voortkomende belemmeringen, gedragingen, patronen e.d.. Met behulp van opstellingen (een ruimtelijke weergave van een systeem) worden de – onbewuste – dynamieken zichtbaar en met rituelen kan er verandering plaatsvinden en het evenwicht weer herstelt worden. Zo kom je steeds meer in verbinding met jezelf, kom je weer in je eigen kracht te staan en neem je verantwoordelijkheid voor jouw leven.
Het systemisch werken helpt om vanuit een ander perspectief te kijken naar wat je tegenkomt in het leven. Of het nu gaat over fysieke klachten, gevoelens die zich aandienen of thema’s in je leven die telkens terugkeren. Door de inzichten vanuit het systemisch werken kan er een ander perspectief ontstaan en openen zich nieuwe mogelijkheden.
Daar op je eigen plek vind je rust en laat je het jezelf
goed gaan en kan het leven weer ten volle geleefd worden
Systemisch werk bij InVerbinding
Bij InVerbinding wordt er systemisch gewerkt in de vorm van individuele begeleiding. Dit betekend dat er geen groepsopstellingen worden aangeboden waarbij gewerkt wordt met vraaginbrengers en representanten. Systemisch begeleiden wordt gedaan met opstellingen met vloerankers, tafelopstellingen met poppetjes, opstellingen in de natuur en systemisch lichaamswerk.
Voor wie?
Alhoewel onze familiegeschiedenis invloed heeft op wie we zijn en hoe we functioneren en het ons welzijn kan beïnvloeden, doordat bijvoorbeeld – ongewild – patronen en thema’s doorgegeven worden van generatie op generatie, beperken opstellingen zich niet tot het opstellen van familie. Er zijn verschillende vormen van opstellingen en tal van vraagstukken kunnen opgesteld worden. Of het nu gaat over het gezin van herkomst, werk, relaties, ziekte gezondheid en welzijn, thema’s die je aandacht trekken… opstellingen zijn bijna altijd mogelijk.
Met behulp van opstellingen kunnen eigen vragen, thema’s en klachten worden onderzocht. Het inzetten van opstellingen geeft veelal helderheid en inzicht en daarbij brengt het vaak ook innerlijk en op de laag van de ziel iets in beweging.
Er worden (enkele of meerdere) losse sessies systemisch werk aangeboden en net als bij een groepsopstelling neem je een vraag mee naar de sessie.
Werken met het Grote Veld en op de laag van de Ziel. Daar wordt het onzichtbare voelbaar en begrepen in de diepte van jouw wezen.
Systemisch werken via het lichaam
Het Roepen van de Ziel
Een verbijzondering van systemisch werken is het systemisch werken via het lichaam en het roepen van de ziel, een methode ontwikkeld door Connie van der Arend. Het systemisch werken via het lichaam en het roepen van de ziel is een combinatie van lichaamswerk en systemisch werk. Door te werken met het grote veld en aan te raken op de laag van de ziel kan energie als vanzelf in beweging komen. Het werkt diep door in het celgeheugen van het lijf en kan grote veranderingen teweeg brengen.
Wezenlijk contact en de ziel uitnodigen het lichaam weer te bewonen
Wanneer er geen of moeilijk contact is met het lichaam of delen in het lichaam, bewonen we ons lijf niet helemaal. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je iets hebt meegemaakt wat je niet goed hebt kunnen verwerken waardoor de ziel zich teruggetrokken heeft uit het lichaam. Ook herinneringen vanuit de jeugd of vanuit het familiesysteem zijn opgeslagen in het lichaam en hebben invloed op hoe jij jouw lijf bewoont. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je trauma’s of klachten meedraagt van jouw (voor)ouders, of dat je nog beweegt op herinneringen uit de jeugd. Dit is van invloed op jouw fysiek, emotioneel functioneren en welbevinden.
Vanuit systemisch perspectief kun je ervaren of dat wat je bij je draagt van persoonlijke aard is of dat je het draagt voor jouw familiesysteem.
Het roepen van de ziel en lichaamsgericht systemisch werken op de laag van de ziel helpt om weer thuis te komen en je lijf weer te bewonen. Liefdevol contact en aanraken biedt veiligheid om dat wat er is met compassie tegemoet te treden en te helen. Het nodigt je uit om vanuit het hier en nu blokkades te helen, energie weer te laten stromen en je eigen plek aan te nemen in jouw familiesysteem.
Ervaringsverhaal
Systemisch lichaamswerk
Lees hier
Een vrouw midden veertig ligt op de massagetafel. Met mijn handen die zacht aanraken en luisteren laat ik het stil zijn. In de stilte opent zich een veld van aandacht. Daar in die ruimte, in dat stille veld wordt voelbaar hoe ze zich al zo lang staande houdt, hard aan het werk is. Haar lijf koud en star geworden, alsof er een laagje ijs in zit.
In het stille veld borrelen woorden omhoog: hoe zou het zijn om… Met mijn handen die haar lijf aanraken is het voelbaar hoe haar lichaam reageert. Een taal zonder woorden. Erkenning voor hoe het is opent een nieuwe beweging. Ze hoeft niet meer zo hard haar best te doen, zich zo sterk te maken. Wanneer ze niet zo hard haar best doet kan er haar lijf delen, bewegen en het nieuwe ontvangen.
Meer woorden en zinnen borrelen uit de diepte op: “dit is jouw lijf, hier mag jij wonen.” Het lijf zo eerlijk in wat er gebeurt, zo helder voelbaar, de reactie is er gelijk. Een trilling, een verzachting, rust. De sluizen gaan open, beetje bij beetje. Ze stroomt haar lijf in steeds dieper en dieper. Ze wordt voller, gevuld met zichzelf. De vastgezette energie van anderen komt in beweging, het stroomt als modder de aarde in. “Zo hier woon ik” zegt ze zacht krachtig “dit is van mij”.
Maar niets komt zonder gelaagdheid. Schuldgevoelens komen omhoog. Ze maken een dam in de stroming. Uitspreken maakt bewust, het wordt zichtbaar, voelbaar. Het kleine meisje in haar voelt zich verantwoordelijk, schuldig aan het seksueel misbruik. De schuld mag haar lichaam uitstromen; terug naar diegene bij wie het hoort Daar lag en ligt nog steeds de verantwoordelijkheid. Zij was te klein om dat te dragen, om verantwoordelijk te zijn. De dam wordt gebroken, schuld en verantwoordelijkheid lopen haar lichaam uit en haar eigen kleur erin. Ze kan haar lijf weer bewonen; thuiskomen in zichzelf.
Ervaringsverhaal
Opstelling
Lees hier
Ze kan haar vader niet aankijken. Ze zit vast, ingeklemd tussen tafel en stoel. Zijn agressie vult de ruimte, vult haar lichaam. In haar buik draagt zij 88% van zijn last – alsof een blok cement zich daar genesteld heeft, zwaar en groeiend, wortelend in haar wezen. Er is nauwelijks ruimte voor haarzelf. En de ruimte die er is, wordt ingenomen door angst – een verstillende angst die haar doet verstijven, doet verdwijnen. Een oud patroon, vertrouwd terrein.
Toch, zodra aandacht en aanwezigheid er zijn – zacht, open en zonder oordeel – komt er iets in beweging. En in die beweging verschuift zij, letterlijk en innerlijk naar de plek van haar vader. Ze staat in zijn schoenen. Ze weet niet wat haar overkomt, maar haar hele systeem herkent dit: dit is hoe het altijd is geweest, hoe het nog steeds is.
Wanneer dat wat er ís er werkelijk mag zijn – zonder verzet, zonder moeten – ontstaat als vanzelf beweging. Een subtiele, bijna heilige verschuiving. Alsof een groter veld zich om ons heen opent, meedoet, meedraagt en haar voorzichtig begeleidt in het loslaten van wat niet van haar is. Haar lichaam begint te trillen, tranen komen, stromen. Het beeld van één zijn, haar vermenging met hem, valt uiteen. Twee afzonderlijke zielen worden weer zichtbaar. En daar, in die scheiding, verschijnt haar ziel. Geduldig wachtend tot zij haar intrede mag doen, het lichaam in.
Met tijd, vertrouwen en aanmoediging komt ze losser. Maar dan komt de angst. Ze kan mij niet meer aankijken, bang dat haar vader haar zal verlaten. Ze kijkt achterom en in de erkenning van het kinderlijke verlangen, die oerangst, kan het kind in haar voelen: hij blijft. Ze kan mij weer aankijken. ze stapt uit de schoenen van haar vader, beweegt naar haar eigen plek. Met de bedding van haar naam – uitgesproken, gehoord – en met mijn handen als poort, komt haar ziel dichterbij; laagje voor laagje zakt zij dieper haar lijf in, stroomt haar ziel naar binnen. Als een zachte fluistering die steeds voller klinkt komt zij thuis bij zichzelf. Haar vrouwelijkheid krijgt toestemming te bestaan, zij krijgt toestemming te bestaan. Samen kunnen ze landen in het leven nu.
Een paar weken later keert ze terug. Ze vertelt hoe de agressie verdwenen is. Niet dat ze niet meer boos wordt, maar de uitbarstingen, de scherpe rand, zijn weg. Wat overblijft is verwondering. Alsof ze zichzelf opnieuw moet leren kennen, haar contouren herontdekken, haar eigen kleuren kiezen.
Haar vrouwelijkheid vindt de weg. En tot haar eigen verbazing merkt ze dat ze anders kijkt naar mannen. “Zou ik dan toch op mannen vallen?” vraagt ze verward.